Als ze thuiskomt van school, maakt ze direct twee tosti’s. Ze heeft honger. Ze is 14 jaar. En in de groei. Dus ze heeft behoefte aan eten. Ze moet eten. Nu en niet te weinig. Maar dat doet ze dus thuis. Want eten op school is not done. Oh wee als andere meisjes je betrappen – met die boterham. Slechts een appel per dag staan de meiden op school elkaar toe. Eten is voor sukkels.

Op die middelbare school in ‘t Gooi doen ze niet aan body positivity. Je móet dun zijn. Net zo dun als Twiggy. Graatmager is misschien niet lekker. En vaak word je wat duizelig. Maar hier geldt een duidelijk ideaal. En dat lukt alleen als je bijna niets eet.

Ook de kledingnormen zijn hier strikt. In de brugklas experimenteert ze nog met haar eigen stijl. Ze draagt een kort kapsel. En een t-shirt met een doodskop. Lekker stoer. Maar haar stijl voldoet niet. Ongepast onaangepast. Dus sluiten alle andere meiden op die school haar buiten. Ze voelt zich ellendig, eenzaam en nooit echt zichzelf.

Dus ziet ze er nu uit zoals alle andere meisjes in de klas. Ze is dun. Ze heeft lang haar. Ze draagt een flared broek. Met daarboven een crob top. Ze loopt op witte gymschoenen. Keurig mee in het gareel. Ze is ook niet meer zo eenzaam – in die kudde.

Maar ook al voldoet ze nu aan de heersende norm, echt relaxen lukt nog steeds niet. Want ook al zien die meiden er voor een buitenstaander allemaal hetzelfde uit, het venijn zit ‘m in de details. Kleine details. Doorslaggevende details. Die details maken of breken het meisje. Precies welke broek, top, jas en schoen jij draagt, bepalen de hoogst geplaatste meisjes uit jouw klas. Maar de klas is niet fijn van jou, jij bent van die klas. Daarbinnen ga je voortdurend door elke ballotage. Klopt het plaatje vandaag? Hoe staat het met je figuur? En met je dagelijkse appel?

Het is niet raar dat uit recent onderzoek blijkt dat de mentale gezondheid van meisjes tussen de 12 en 16 jaar zorgwekkend verslechtert. Ik herinner me deze leeftijdsfase van mijzelf nog al te goed: vreselijk! Te jong én te oud voor van alles. En een lijf dat door die hormonen alle kanten opgaat. Je hebt het met jezelf sowieso al super lastig. En lieve vriendinnen om je heen zijn broodnodig. Dus niet van die ‘een-appel-per-dag-krengen’. Laat staan een klas vol, onder controle van de topmeiden. Wat je zeker wel nodig hebt als kwetsbaar jongmens? Fijne klasgenootjes die met jou onderzoeken wie wat leuk en lekker vindt. Jongens en meiden waarmee je samen op school ordinair brood nuttigt. Of lekker weggooit. En – in no time – een zak vol vieze felgele schuimbanaantjes leeg eet.

Vriendinnen – Doeneke wil ‘t proberen!