Pinarello!

Doeneke Fit
2

“Eigenlijk is wielrennen niets voor vrouwen”, zegt mijn fietsmaatje. Vol trots en energie berijdt hij licht en soepel zijn spiksplinternieuwe Bianchi racefiets. Onder zijn flitsend kleurig wielrenshirt draagt hij een perfect zittend strak fietsbroekje. Zijn helm glanst. En zelfs zijn bidon is fantastisch mooi.

Ik zie mijzelf in zijn blauwe reflecterende glazen van zijn enorme coole zonnebril. Ik zie mijn rode bezwete hoofd, mijn witte strandpetje en mijn oude slobber t-shirt. Ik voel mijn fietsbroekje. Dat tweedehandsje zit akelig strak om mijn bovenbenen en die zeem in mijn kruis is ook niet echt comfortabel.

Ik snap zijn opmerking. Wielrennen is niets voor mij. Mijn schaamtevolle outfit. En net als hij, vind ik de fietshouding onnatuurlijk en belastend. Voor mijn rug en zeker ook voor mijn schaamstreek.

Maar ik mag mee met de jongens. Want ik heb een Pinarello! Ook al is die niet van hip carbon – toys for boys -, maar ouderwets van staal. Een Pinarello is, voor kenners, wel een je-van-het-racefiets. Ik fiets op een raspaardje. Alweer tweedehands, maar dat is hierbij een voordeel. Dit is een klassieker.

Wielrennen heeft ook iets lekkers. Met zo’n lichte racefiets leg je snel heel wat kilometers af. En met je voeten vast in de klikpedalen duw én trek je aan de pedalen. Dat is fijn efficiënt en effectief fietsen. Je voelt spieren die je anders met fietsen niet voelt. Heerlijk!

Maar mijn Pinarello heeft geen klikpedalen meer, maar speciale platte – echte Campagnolo – trappers.

Want het lukt mij te weinig om vlak voor stilstand, mijn hak naar buiten te duwen, waardoor m’n voet loskomt van het klikpedaal. Dus val ik vaak, in stilstand, om. Geen spectaculaire racefietsval met hoge snelheid in een bocht of in een massasprint. Maar sullig en traag val ik op de fietser of auto naast mij voor een stoplicht. Griezelig en pijnlijk.

Met mijn blitse fietsmaatje maak ik een tour. Gelukkig stopt de fanatiekeling regelmatig bij een waterbron en vlak voor een klim.

Hij support mij de bergen op en belooft mij een medaille. Ik hoef geen medaille.

Ik vraag hem waar hij zijn motivatie voor zo’n klim vandaan haalt. Hij zegt dat hij zich op de top ‘superman’ voelt. Ik wil geen ‘superman’ zijn.

Waar haal ik dan mijn motivatie vandaan? De songregels ‘Fat bottomed girls, you make the rockin’ world go ‘round’ en ‘What goes up must come down’ dreunen als steunende mantra’s door mijn hoofd.

Eenmaal thuis krijg ik een bericht van mijn fietsmaatje. Zijn app toont dat we bijna 60 kilometer fietsten en een dikke 500 hoogtemeters maakten. Ik voel me trots en best een beetje ‘superwoman’.

Binnenkort zet ik mijn klikpedalen weer op mijn Pinarello en haal ik de rollerbank uit de schuur. Ik ga binnen trainen. Ik train totdat ik moeiteloos mijn voeten in- en uit de pedalen klik. Ik train totdat ik makkelijk uren in die onnatuurlijke fietshouding kan. Ik train totdat ik een puike conditie en gewicht heb, waarmee ik fluitend bergen op fiets. En voor mijn verjaardag vraag ik kekke fietskleding en een fantastisch mooie bidon.

‘Eigenlijk is wielrennen niets voor vrouwen’ …?! Tuurlijk wel!

Blijven wielrennen – Doeneke wil ’t proberen!

Hoi Doeneke, ik heb ook zo’n oude Pinarella en heb hem net laten maken! Afgelopen weekend voor het eerst erop gezeten en 32 km gefietst! Super classic vergeleken met de moderne fietsen!!

2 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Doeneke Fit
1
Doe mij zo’n snor

November wil oog voor de gezondheid van de man: Movember. De maand waarin een beetje man start met een gladgeschoren kin, kaak en bovenlip. Zijn kin en kaak houdt hij nu stoppelvrij, wel groeit z’n snor. Zijn MOustache verzorgt hij dertig dagen lang tot in de puntjes. Ik ben nieuwsgierig …

Doeneke Fit
2
In gesprek met m’n schouders

Binnenkort gaat ze ermee naar een specialist in het ziekenhuis. De fysio krijgt het niet gefikst. Haar schouders zitten muurvast. Als bevroren. Inderdaad: frozen shoulders. Heel pijnlijk en erg beperkend. Overdag krijgt ze haar armen net tot op schouderhoogte. En ‘s nachts slaapt ze slecht door de pijn. Een frozen …

Doeneke Fit
15
Niet plukken

‘Op het leven’, proosten we. Ik ben er niet gerust op. Misschien is dit wel onze laatste maaltijd. Dat kan maar zo. We eten zelf geplukte paddenstoelen. Van het landgoed. Daar waar een dikke eeuw geleden bij een chique diner – met paddenstoelen uit eigen tuin – een aantal gasten …

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op "Toestaan cookies" zodat je makkelijk op deze site kan surfen. Als je op deze site blijft zonder je cookie-instellingen te wijzigen of je klikt hier op "Accepteren" dan ga je akkoord met deze instellingen.

Sluiten