en ’s avonds na het eten nog even landje veroveren, maar meet al die regen is er niks aan. Niet huilen, we houden het droog
Kom, we gaan lekker buiten spelen!
- Door: Doeneke
- Categorie: Doeneke Sociaal
Hoor ik ‘woensdagmiddag’, dan maakt mijn hart nog altijd een vrolijk sprongetje. Vrij! Buiten spelen! Met andere kinderen! Altijd feest! Joepie!
In de jaren 70 in onze nieuwbouwwijk is dat een makkie. Er zijn volop kinderen in de buurt. Auto’s staan keurig – tegen het roesten – in de garage. De stoepen, straten, bossen en weilanden eromheen zijn allemaal van ons. Af en toe krijgen we een standje van een chagrijnige volwassene die boos is over een bal in een net aangeharkte tuin of iets anders onbenulligs. Toch blijven we vrolijk.
We stoepranden, knikkeren, doen verstoppertje, tikkertje, annemaria koekoek, touwtje springen, schommelen, hoelahoepen, bomen klimmen, hinkelen, rolschaatsen, kaatseballen – Karel 1 brak zijn been … Met touwtjes aan het stuur van onze fiets – ons paard met teugels – galopperen we in een rotvaart over de hobbels van het zandpad. Heerlijk allemaal!
Afgelopen woensdag slaat Jantje Beton* alarm ‘allemaal naar buiten!’ De kinderen van nu zitten veel te veel binnen. Da’s foute boel. Buiten spelen is voor alles en iedereen goed. Voor jong en oud. Dus kom lekker buiten spelen! ‘Wie doet er een maal op een tuter?’**, dolle pret. Spelenderwijs leer je de leukste dingen. Over de wereld. Over andere mensen. En over jezelf.
Buiten spelen – Doeneke wil ‘t proberen!
** een Twentse kinder uitroep bij knikkeren/ een tuter is ondoorzichtige hoogglanzende, meerkleurige gemarmerde knikker met als hoofdkleur wit/ met vier stoeptegels ertussen mag je proberen mijn tuter met een gewone knikker te raken. Jouw knikkers die mijn tuter missen houd ik, raak je mijn tuter, dan is die van jou