“Trap er niet in”, waarschuwt mijn zoon. Opgetogen vertel ik hem over mijn aanstaande weekend druivenplukken bij een wijnboer in Frankrijk. Het lijkt me super romantisch. Maar in zijn tussenjaar werkt mijn zoon zich uit de naad bij wijnboeren. Hij oogst weken achter elkaar, zes dagen per week en acht uur per dag druiven in Italië. En daar is niets romantisch aan. ‘Wijnboeren doen alsof dat samen druivenplukken aantrekkelijk is, maar je moet bikkelhard werken’.

Eigenwijs houd ik lekker mijn idyllische beeld van de ‘vendange’: de zon komt op, ik heb mijn zonnehoed op, draag een schattig mandje aan mijn arm en houd een snoeischaartje tussen mijn vingers. Met z’n allen gaan we vrolijk aan de pluk. En ligt de aanhanger van de tractor vol met de eerste lading druiven, dan is er koffie. Die drinken we op een picknickkleed, lekker tussen de druivenstokken. En dan weer plukken. Na de volgende lading is het tijd voor de lunch. Aan lange tafels eten we de maaltijd van oma, met groenten uit eigen tuin. En daarbij natuurlijk stokbrood, kaas en een slokje wijn. En ik praat moeiteloos Frans met mijn bruinverbrande mede plukkers. Daarna volgt een laatste rondje druiven plukken. We zijn allemaal wat rozig, maar richten ons toch nog op deze mooie oogst.

Carpe diem? Deze druivenpluk overstijgt mijn idyllische beeld. Onze groep plukkers bestaat uit zo’n 30 mensen tussen de 8 en 88 jaar. Familie, vrienden, buren en klanten van de wijnboer; iedereen zet zijn of haar beste beentje voor. Zijn we ergens klaar met plukken, dan rijden we – gezellig opgepropt in een minimaal aantal auto’s – in colonne achter de wijnboer op zijn trekker met onze druivenoogst aan. Op naar het volgende perceel …

Ik zie hoe de vrouw van de wijnboer met volle teugen geniet van dit werk naast haar gewone baan. Dagelijks geeft ze les in wiskunde. Een oud-leerling van haar plukt ook mee. Ze is dol op haar docent. En op de sfeer bij de wijnboer. Zoals wij allemaal. We werken vol liefde voor de wijn en alles daarbij. De ene wijnboer is de andere niet …

Aan het eind van de dag ben ik bekaf. Ik voel mijn hele lijf. Door die ongewone fysieke activiteit, want die druiventrossen hangen lastig laag. We slapen bij de vader en moeder van onze wijnboer. Bij het avondmaal horen we over hoe veel en hoe weinig er verandert. Het leven van een wijnboer gaat niet altijd over rozen. En dat hoeft ook niet, vinden papi en mami. Ze zijn perfect gelukkig, met alles en elkaar …

La vie – Doeneke wil ‘t proberen!