‘Oh Heer, niet ik’, hoor en zie ik in een schietgebedje van een kardinaal. Het hoogste ambt als leider van alle katholieken op de wereld, paus, blijkt zijn droombaan niet. Maar dat schietgebedje helpt, in deze film, de nieuwe paus niets. De paus (acteur Michel Piccoli) raakt, nog voordat hij het bordes van de Sint-Pietersbasiliek betreedt, in een existentiële crisis. Een, in alle haast opgetrommelde, psychoanalyticus neemt de angst niet weg. Wel slaagt die verse paus om te vluchten …

Ik bekijk opnieuw ‘Habemus Papam‘ (‘We hebben een paus’). Een Italiaanse film uit 2011. Die is actueel nu: de paus is dood en een conclaaf kiest zijn opvolger.

Dat conclaaf om de opvolger van de overleden paus Franciscus in de Sixtijnse Kapel start 7 mei a.s. Afgesloten van de buitenwereld wikt, weegt en selecteert het College van Kardinalen de beste kandidaat voor die zwaarwegende interne vacature. Daarvoor reizen kardinalen vanuit de hele wereld af naar Vaticaanstad. Met kans (of risico?) op die topfunctie.

Alleen de 120 jonkies (tot 80 jaar) van alle 252 kardinalen stemmen over wie de nieuwe paus wordt. In vier stemrondes per dag: twee ‘s ochtends en twee ‘s middags. Aan het eind van zo’n dagdeel verbranden ze hun stembriefjes. Als ze er nog niet uit zijn, vormt dat zwarte rook uit de meest beroemde schoorsteen op aarde. Pas als er een tweederdemeerderheid voor een kandidaat is, wordt diegene de paus. Alleen dan komt er witte rook uit die schoorsteen én daarbij luiden alle klokken van de Sint-Pietersbasiliek feestelijk voor de nieuwe paus.

Ik ben benieuwd wie deze ultieme pro deo functie bemachtigt. Lijkt hij op een vorige paus, of juist helemaal niet? Is dit zijn droombaan en voelt hij zich uitverkoren? Is de nieuwe paus weer wit, of eindelijk weer eens zwart of zien we straks de eerste Aziatische paus?

Verrassingen – Doeneke wil ’t proberen!