Ik wil bij jou!

Doeneke Sociaal
9

‘Ik wil bij jou!’ en ‘ik wil bij jou thuis!’ Ze stuurt me twee spraakberichten. Mijn hart smelt. Ik zie maar weinig kinderen in mijn levensfase: ik ben 52, met een leeg nest. Dat is heerlijk rustig. En soms té rustig. Dlet, van bijna vijf, wil een dagje bij mij. Wat een feest!

“Wat wil je vandaag doen?’ vraag ik haar, als ze bij me achterop de fiets zit, van haar huis naar mijn huis. In haar rugzakje zitten haar knuffel en wat schone kleren. “Bouwen”, fluistert ze. Ze doet soms wat verlegen. “Bouwen”, herhaal ik, “ja, dat gaan we doen!”

We maken torens van houten plankjes. We luisteren naar de kindermusical Alfred Jodocus Kwak en zingen ‘kwek kwek kwek, ik ben wel goed maar ik ben niet gek’ steeds harder mee. We doen memory. We eten een boterham uit het vuistje. We bakken koekjes. We gooien met dobbelstenen en tellen de stippen.


We kijken een tijdje naar twee vrolijk fladderende vlinders. We maken allebei een tekening. We schrijven onze namen en vergelijken de letters. We doen acrobatische kunstjes. We koken samen het avondeten. Wow!


Dat Dlet mij verslaat met memory en wel een spagaat kan, vind ik niet erg. Tussen ons is er geen competitie, enkel spel. We zijn en doen gewoon de hele dag samen een beetje van alles en nog wat waar we zin in hebben. Zonder planning. Zonder doel. Heel naturel. Heerlijk!


’s Avonds ben ik niet uitgeput, maar lekker moe. Ontspannen ga ik naar bed. Ik val als een blok in slaap. Zoals vroeger. Wanneer wil Dlet weer bij mij?

Weer – Doeneke wil ’t proberen!

9 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Doeneke Sociaal
4
Mag het iets uitbundiger?

Ik kijk mijn ogen uit deze paar weken in Zweden. We verblijven in een van de mooiste en duurste villawijken van een chique eiland in Stockholm. In het appartement van onze zoon en zijn vriendin: een omgebouwde garage. Met een marmeren vloer en in een prachtig groot geel huis, dat …

Doeneke Sociaal
5
Liften met griezels

Ze houden hun wiebelig kartonnetje ‘Kortrijk’ omhoog op het laatste tankstation voor de grens. Slimme plek. Ze zien er betrouwbaar uit. Deze jongvolwassenen, dat meisje en die jongen. Ze lijken net zo oud als onze kinderen. We maken de achterbank voor ze vrij en zij stappen in. Mijn vriendin en …

Doeneke Sociaal
7
Het zal mijn tijd wel duren

Ik denk nog vaak aan haar. En nog altijd maakt ze me vrolijk. “Het zal mijn tijd wel duren”, zegt mijn oma keer op keer. Ze zegt dit niet vanuit een zuur ‘na mij de zondvloed’. Ze wil gewoon geen nieuwe spullen meer. Ook al zitten haar bank en fauteuils …

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op "Toestaan cookies" zodat je makkelijk op deze site kan surfen. Als je op deze site blijft zonder je cookie-instellingen te wijzigen of je klikt hier op "Accepteren" dan ga je akkoord met deze instellingen.

Sluiten