“Daar ben ik nog helemaal niet aan toe!” zegt mijn schoonmoeder, wanneer wij de komst van haar eerste kleinkind aankondigen. Haar zoon is dan 31 jaar. Ik ben 28. Geen al te piepjonge leeftijden voor een straks kersverse vader en moeder. Ik begrijp de reactie van mijn schoonmoeder niet, zelf is ze op haar 21ste zwanger van mijn man. En bovendien oma worden, dat is toch iets fantastisch?!

Onlangs wordt mijn Volendamse hartsvriendin oma. Zij is de eerste van al mijn vriendinnen. Een mijlpaal. Ook voor mij. Opeens bevind ik me in een nieuwe fase: ik voel fijne tintelende oma-vibes.

Afgelopen dinsdag ‘oma’ ik een dagje mee. Ik verheug me er al dagen op. Voorpret! Dinsdag is de vaste oppasdag van mijn vriendin. Zij is nu ootje [òòòòhtje]; oma op z’n plat Volendams. De box staat in haar huiskamer, net als bijna 30 jaar geleden voor de nu kersverse moeder. Maar kleine Emily zie ik niet. “Ze wordt net wakker!” zegt ootje. Ze wijst naar het beeldschermpje op het dressoir naast de box. Ik zie Emily in het zwart-wit; ze ligt in haar ledikantje en kijkt recht in de camera van de babyfoon. Het is een nieuwe tijd. De mij bekende babyfoon is uit. Nu is er de baby-video-foon. Ik voel me een beetje oud en op en top oma.

We halen vrolijke Emily uit haar bedje – ze heeft bij ootje en bab (opa) haar eigen babykamer – en nemen haar mee naar beneden. De hippe melkopwarmer in pastelkleur verwarmt de melk tot precies 37 graden, zien we op de digitale display. Ik nestel me met Emily op de bank. Ik geef haar een flesje babymelk. Het is melkpoeder van de geit. Haar volgende voeding is moedermelk. Ik hoor hoe gemakkelijk kolven tegenwoordig gaat. Je trekt/ zuigt de melk er niet meer met eigen handen uit, maar zet doppen op je tepels en de rest gaat vanzelf. Wat een luxe allemaal.

De drukkertjes van het rompertje blijven wel irritant. Als vanouds. En ook verschoon je luiers nog met je blote handen. En die baby knuffelen … voelt òòòòh zo lekker. Zo vertrouwd. Zo van alle tijden.

Voorpret – Doeneke wil ‘t proberen!