De dochter van de banketbakker heeft het lekker voor elkaar. De loopbaan van mijn klasgenootje is al vroeg kristalhelder: in het bedrijf van paps. Ik ben jaloers op haar. Voor haar geen beroepskeuzestress. Of slopende sollicitatieprocedures. Voor haar straks zelfs onbeperkt gebakjes, koekjes en chocolade. De dochter van de slager heeft minder geluk, vind ik. Dat vindt zijzelf ook. Toch stapt ze – na heel wat beroepskeuzestress – in die topzaak van paps. Helaas zonder gebakjes. Wel fijn zonder sollicitaties.

In de voetsporen van je vader treden gebeurt veel in de middenstand. Ook een baan in het onderwijs lijkt genetisch bepaald. Artsenwerk is ook besmettelijk. En het gebeurt in de politiek. Zo’n gespreid bedje. Zo opereert Lilian Marijnissen vanuit haar SP nest. Eigenlijk op diezelfde stoel als paps Jan. Maar Sophie Hermans weet ’t zeker. Werken voor die partij van papa Loek? Dat nooit. Toch kruipt ook bij haar het bloed waar het niet gaan kan. Sophies zusje Caroliene loopt ook niet erg uit de pas.

Je dochter in jouw voetsporen. Dat maakt een vader trots. Zoiets lijkt ook mijn paps super. Bij het liedje ‘These boots are made for walking’ van Nancy Sinatra vertelt hij mij hoe geweldig lekker Nancy zingt. Net als haar vader Frank. Een hint. Helaas is mijn vader geen beroemde zanger. Hij zit in de techniek. Vanaf dat moment sta ik als klein meisje, op een stoel, naast mijn vader, aan de werkbank, in de koude schuur. We doen dingen met de figuurzaag en soldeerbout. We repareren een kapot radiootje. Ik doe vreselijk mijn best. Wat een vreselijk akelig gehannes!

Zij aan zij met paps ‘werken’ vind ik super gezellig. Maar we weten het allebei allang. Ik bén geen techneut. Ik mis daarvoor elk talent. “Jij kunt goed met mensen, daar moet jij je beroep van maken!” verlost mijn vader me op een – hele mooie – dag. Dat betekent sowieso beroepskeuzestress. Ik word ‘iets met mensen’ …

Elk talent – Doeneke wil ’t proberen!