Als dank voor mijn inzet krijg ik een grote bos bloemen. Wat een verrassing! Ik bloos ervan. Die fleuren straks mijn huis lekker op. Prachtig!
Met de bos in mijn fietsmandje aan mijn stuur, fiets ik trots en vrolijk naar huis. Maar onderweg bekruipt me het gevoel van schaamte: snijbloemenschaamte.
De meeste bossen bloemen zijn niet duurzaam. Zo’n snijbloem heeft een lelijke impact op het milieu. Door de kweek in die verwarmde kas. En de enorme hoeveelheid water die ze dan slurpen. Of bij het vervoer door dat vliegtuig – met exotische bloemen. En al die akelige bestrijdingsmiddelen, de zogenaamde ‘gewasverbeteraars’.
De meeste snijbloemen zitten tjokvol gif. En dat is slecht voor mens en natuur. En wat bij ons verboden is, dat mag in bloemenlanden in verweggistan wel. En dat gif bezorgen importbloemen weer bij ons. Sociaal is het ook niet, al die onbeschermde arbeiders in Afrika en Zuid-Amerika die hun gezondheid wagen voor onze pleziertjes. Snijbloemenschaamte is geen leuk woord, maar het dekt de lading.
Het beste kiezen we voor kunstbloemen. Eventueel met zo’n lekker abonnementje. Dan krijg je steeds een ander ‘vers’ boeket. Of je koopt biologisch gekweekte bloemen bij een duurzame bloemist. Of je plukt ze romantisch zelf in je eigen of andere biologische pluktuin.
En tsja, wat doe je met een bos bloemen die je cadeau krijgt? Ik snijd ze niet meer met mijn blote handen op m’n keukensnijplank, waarop ik ook mijn brood, fruit en groenten snijd. En ik gooi zulke bloemen na een weekje ook niet in de groenbak, maar in de restafvalbak. Zo maakt het gif niet nog een recyclerondje in de natuur. Wél geniet ik in de tussentijd volop van deze prachtige bloemen, want dat zijn ze.
Mooi met minder gif – Doeneke wil ‘t proberen!
