Ik zit in de taxi. Ahmad* is mijn chauffeur. Trots en rijdend toont hij foto’s van een generaal in uniform. Wat een mooie man. Met een fijne zachte uitstraling. Het is zijn vermoorde vader. Ahmad toont ook foto’s van zijn prachtige Samira op hun bruiloft. Nadien ziet hij zijn bruid enkel op zijn telefoon. Zij komt a.s.a.p. … Dat possible duurt hem veel te lang, nu al drie lange jaren.

We praten over ongrijpbare zaken. Zoals de buitengewoon hartelijke volksaard in zijn vaderland. En hoe die Afghaanse hartelijkheid toch geen garantie is voor vrede. Nog niet. We babbelen ook over praktische dingen. Zoals geld. Over zijn zelfstandig ondernemerschap als taxichauffeur. Mooi werk is het zeker, maar het sluit niet aan op zijn universitaire diploma’s. Dat geeft niks, vindt Ahmad. Maar corona raakt zijn taxibedrijf hard. Dat doet pijn. Hartzeer. Nu verdient hij te weinig voor een fijn koophuis. Tegelijkertijd ook teveel voor een sociale huurwoning.

Samira en dochter komen nu dus niet over naar zijn piepkleine appartement hier. Dat is echt te klein. Veilig terug naar daar kan Ahmad niet. Dat is nu al veel te lang levensgevaarlijk voor deze zoon van … Ahmad belooft zijn vader nooit terug te keren voordat het veilig is. Echt veilig. De vader van Ahmad leert zijn zoon veel. Over de dood en over het leven. Over hoe kostbaar en mooi dat is. En nergens op aarde zo mooi als in hun bloedmooie Afghanistan. De vader van Ahmad kent diens lot en waarschuwt zijn zoon. Als het gebeurt, dan vertrek jij. Ahmad belooft ‘t. Aan zijn vader met die lastige baan.

Ahmad belooft zijn Samira ook iets. We komen terug samen. Zo snel als het kan. Terug naar die wonderschone bergen. Of anders samen in een polder. Ook mooi.

Snel en mooi – Doeneke wil ’t proberen!

* populaire namen in Afghanistan