Kom je te laat dan ben je asociaal, slordig en lui. Een les van mijn moeder. En zij leert dit van haar moeder. Mijn oma en opa zijn zelfs zó op tijd dat ze ‘hun’ trein van een uur eerder zien vertrekken, terwijl ze wachten op het tochtige perron. Op tijd zijn werkt bij ons strikt. Het is een ijzeren sociale norm. Dus ik ben als kind altijd braaf op tijd. Pas later experimenteer ik soms en heel voorzichtig – rebels – met te laat komen. Luttele minuten, meer is ’t niet. Fashionably late* kost mij idioot veel moeite. En lukt het me een keer wel? Dan voel ik me ellendig en mislukt.

Onlangs is Astrid Kersseboom te laat op haar werk. In plaats van om 6.00 uur is ze pas om 7.00 uur op haar post, het NOS Radio 1 Journaal. “Een ouderwets gevalletje van verslapen”, vertelt ze luchtig live op de radio. En ze gaat gewoon aan het werk. Super stoer!
Ik vermoed dat Astrid er niet mee zit. Zoals ik dat wel doe. Ik vergeet mijn net-te-laat-voorvallen nooit. Dat strenge ‘wees op tijd’ zit diep in mij. Te diep. En regelmatig borrelt ’t vanuit mijn diepste krochten op. En dan maak ik mezelf gek met straks-kom-ik-te-laat-gestress en gepieker.

Gelukkig ken ik een remedie. Het is een vraag. Deze stel je aan jezelf wanneer je kampt met stress door irreële angst. De vraag luidt: ‘Stel je voor dat gebeurt waar je zo bang voor bent, wat is dan het ergste dat je kan overkomen?’ Deze vraag werkt super! Rationeel analyseer ik dat de slechtst mogelijke ik-kom-te-laat-uitkomst alles meevalt. Ik zeg dan ‘sorry’ en jij begrijpt ‘t. Een keertje te laat kan gewoon gebeuren.

Sorry – Doeneke wil ‘t proberen!

* chique voor gevorderden