Tergend langzaam buigt zij voorover. Ze houdt haar opgestroopte pantykousje tussen haar vingers. Met veel moeite krijgt ze het kousje om de tenen van haar rechtervoet en trekt ze het omhoog. Zo. Die is aan. Eindelijk. Nu been twee. Die andere kous. Eerst maakt ze het kousje weer gereed en in een steeds lager tempo bereikt ze haar linkervoet. Ze trekt het kousje scheef omhoog. Da’s balen. Het kousje zit voor geen meter. Braaf zit ik al die tijd op mijn handen. En support haar bij haar handelingen slechts met woorden, zodat ze niet vergeet waar ze mee bezig is. Maar nu laat ik me gaan. Ik buk voorover en trek snel haar pantykousje recht. Oeps.

Beter doet zij dat zelf. Zo’n algemene dagelijkse levensverrichting. ADL noemen ze dat in de zorg. Zelf doen wat je – enigszins – zelf nog kan. Zoals je aankleden. Of een pieper schillen. Ook al kost zo’n levensverrichting je idioot veel tijd. Het is goed voor je zelfredzaamheid. Nu en strakjes. En dat draagt weer bij aan je welzijn. Een win. Kleine stapjes maken een groot verschil.

Als je slim bent, werk je er nu al aan. Met functioneel trainen. Dat betekent dat je bewegingen uit het dagelijks leven intensiveert. Door ze net wat vaker, sneller en zwaarder te maken dan nodig. Trainen is doen. Dat kan met de trap op en af. Je pakt ‘m nog een keer of je slaat – trap op – kwiek een trede over. Of je maakt er een serieuze overhead-press van, wanneer je die zware pan boven je hoofd uit het keukenkastje pakt. En met boodschappen tillen creëer je eenvoudig een krachtige deadlift.

De allerbeste functionele oefening is de squat. Dat is bukken+. Met je voeten iets verder dan heupbreedte en een rechte rug zet je benen-, billen-, buik- en rugspieren op scherp. En dan buig je door de knieën. Je blijft een aantal seconden laag hangen in de lucht. Op zoek naar die stoel, die er niet is. En dus kom je weer omhoog. En deze exercitie doe je nog een paar keer. En vooral: tergend langzaam.

Nu – Doeneke wil ‘t proberen!