Ze haalt het bloed onder mijn nagels vandaan. Wat een naar portret is zij. Oei, wat denk ik nu? Dit hoort niet. Ik heb natuurlijk geen voorkeuren. Ik behandel iedereen gelijk. Merkt ze dat ik haar niet trek? Plots loopt deze sessie uit. Ik geef haar namelijk extra tijd.

Dat extraatje geef ik ter compensatie. Omdat ik haar niet leuk vind. En dat mag niet van mijzelf. Want ik discrimineer nooit. Ik ben hier de professional. Maar met wat extra tijd voor haar, sus ik daarmee niet mijn geweten?

Een vriend houdt mij die spiegel voor. “Ze maakt gewoon misbruik van je.” Ze ruikt jouw ‘bang dat ik tekortschiet – gevoeligheid’ en spant jou voor haar karretje. Gewoon, omdat ’t kan. Zij heeft maling aan dat ‘gelijke kansen voor iedereen’ en lokt jou in een overcompensatie-drive. Au!

Ik stap in die valkuil. Dat doen veel professionals. We leren nooit te discrimineren. En wanneer we dat toch dreigen te doen, raken we uit balans. En gaan we in een rare overdrive. Met als gevolg dat die compenserende extraatjes zorgen voor juist wel ongelijke behandeling.

Bij de volgende sessie met haar ben ik alert. “De tijd is om, we stoppen”, meld ik haar kordaat. Met een schuin hoofd kijkt ze me doordringend aan. Ze trekt een wenkbrauw op. Alles in haar straalt uit dat ik haar tekort doe. Ik dwing mezelf tot een pas op de plaats en houd oogcontact. Dan zet ze haar hoofd recht en haar blik wordt zacht. “Oké, tot de volgende keer”, antwoordt ze op een neutrale toon. Tof.

Professioneel – Doeneke wil ’t proberen!