“Hoe is het met je ouders?” vraagt mijn schoonmoeder geïnteresseerd. “Die zijn er niet meer”, antwoord ik kalm. Meteen vul ik aan met “mijn moeder overleed negen jaar geleden en mijn vader vorig jaar.” Door een hersenbloeding heeft mijn schoonmoeder geheugenproblemen. Regelmatig vraagt ze heel lief “hoe is het met je vader?” en “hoe is het met je ouders?”. Altijd verontschuldigt ze zich voor haar ‘domme vraag’. En altijd vind ik zo’n vraag van haar mooi. En dat vertel ik haar. Voor mijn schoonmoeder zijn mijn ouders er nog. En dat moment voel ik even met haar mee. Dat voelt goed.

Na de dood van mijn vader heb ik nu alle eerstejaars rouwmomenten achter de rug. Die eerste verjaardag zonder, die eerste kerst zonder … En ik ben opgelucht dat hij die akelige oorlog in Oekraïne niet meer meemaakt. Mijn ouders zijn er niet meer. En dat voelt niet onnatuurlijk en ik heb er wel vrede mee.

Maar opeens – nu op vakantie – mis ik ze enorm. Ik voel vannacht een intens diep verdriet. Hoe komt dat? Mijn laatste vakantie met mijn ouders is al toch wel zo’n 37 jaar geleden. Of komt het omdat ik in een andere omgeving ben? Of is het iets hormonaals? Of omdat ik gisteren de contactgegevens van mijn vader definitief uit mijn telefoon verwijder? Of omdat ik nu volop de tijd heb? En bijna niks aan mijn hoofd?

Misschien is er geen verklaring. Een brein is een wonderlijk orgaan. En net zoals bij mijn schoonmoeder, laat ik mijn ouders nu ook lekker in mijn hoofd zijn. Ik laat mijn tranen de vrije loop. Laat die onverwachte emoties maar komen en ongegeneerd stromen. Schitterend.

Mijn brein – Doeneke wil ’t proberen!