Natuurlijk, lastig voor artsen, maar ook voor de familie. Wanneer is het zo ver en wil je toestemming geven? Overigens ben ik wel blij met de nieuwe richtlijnen, al ben ik nog niet zo ver dat ik nu alvast een verklaring opstel.. Lastige kwesties, maar mooi dat je dat zo aansnijdt in je blog!
Ik krijg een signaal
- Door: Doeneke
- Categorie: Doeneke Fit

“Heb je er nog wel zin in?” vraag ik voorzichtig. Mijn vaders gezicht vertrekt van de pijn. Hij ademt zwaar na een piepklein stukje lopen, van het toilet naar z’n stoel. Hij trekt een wenkbrauw op, kijkt me aan en vraagt “Waarin?” “In het leven”, verduidelijk ik. Hij ergert zich aan mijn vraag. “Natuurlijk wel”, antwoordt hij gepikeerd.
Ai. Ik interpreteer zijn signalen verkeerd. Zijn herhaaldelijk ‘Ik hoop dat ik snel een keertje ’s ochtends niet meer wakker word’; ‘Gelukkig doet mijn huisarts aan euthanasie’; en ‘Ik heb een mooi leven gehad’. Dat zijn dus helemaal geen doodswens-signalen. Ik sla met mijn levenslust-vraag de plank akelig mis. Hij is er nog helemaal niet klaar mee. En ik ook niet met hem. Ik geef alleen een opening. Voor zijn wensen. Voor dat lastige gesprek. Ongelukkigerwijze verander ik hiermee van een liefdevolle dochter in een gevaarlijk wijf. Ingewikkeld allemaal.
Dertien jaar geleden maakt de Vlaamse auteur Hugo Claus een eind aan zijn leven. Hij lijdt aan Alzheimer. Maar nog nét niet zo erg dat hij als wilsonbekwaam geldt. En ben je wilsonbekwaam, dan mag euthanasie niet volgens die Belgische wet. Hugo wil waardig en trots leven én sterven. Dus organiseert hij – naar zijn eigen overtuiging toch echt te vroeg – zijn niet echt eigen einde.
Onlangs spreekt de koepel van Nederlandse artsen zich uit, in de geest van Claus. Zij passen het eigen euthanasiebeleid aan. Ook al ben je wilsonbekwaam, euthanasie blijft een optie! Dat werkt hier dan met die – door jouzelf eerder opgestelde – schriftelijke verklaring over wanneer jijzelf ‘genoeg’, al met al, meer dan genoeg vindt. Zo stuur je nu alvast, jouw arts die straks subtiel jouw stappen volgt.
Het wachten is dan op de ‘signalen’ van jou als – wilsonbekwaam – medemens. Is het zover? Wil hij, zij of jij sterven? Hoe check je dat heel zorgvuldig – als arts? Complexer kan het werk van een arts niet zijn. Met in je achterhoofd ‘doctor death’ als dreigende beschuldiging in een of andere rechtszaak? Pfoe, ga er maar aan staan. Chapeau!
Taboeloos – Doeneke wil ’t proberen!