Fel klapt ze in haar handen en stampt vurig op de grond. Met haar hele lijf en indringende blik krijgt ze ons, haar 50-koppige publiek, in no time stil. Machtig is ze. Betoverend. Zij belichaamt de flamenco en geeft ons deze workshop; in die dans, muziek en levensvisie van haar.

We voelen de, door haar onuitgesproken, kracht van die drie-eenheid. En we starten met een praktisch fundament van de flamenco: handenklappen – ‘palmas’. Eerst met onze handen als kommetjes op elkaar voor een lekker dof geluid – ‘cerradas’ (gesloten) of ‘sordas’ (doof).

En dan de schelle klap – ‘claras’ (helder) of ‘abiertas’ (open). We geven met de vingers van de ene hand een korte stevige tik op het bovenste deel van de handpalm van de andere hand. De ontvangende hand houdt daarbij een losse pols. Dat valt al meteen niet mee. Maar het smaakt naar meer. Fel oefenen dus.

Al snel moet er ook een ritme in dat gehandeklap. Een twaalftelsysteem. Ze telt ta – tan tan – ta. En dan ta ta tan – ta ta tan … Het duizelt me een beetje. Maar ik ga ervoor. Deze kracht is even bevreemdend als onweerstaanbaar. Dit is oer en emotionerend. Eng en aantrekkelijk.

Beheers je ‘palma’s’, dan ben je erbij. Samen klappen wij in een kring om de flamenco-danser, als ster in het midden. Dat is de vorm. Een spel rond kracht en macht. De danser, met haar of zijn uitdagende en opzwepende dans, de zanger en de gitarist vormen een spectaculair samenspel.

We leren nog wat ‘el zapateo’ – voetenwerk. En klappen op onze dijen en knippen met onze vingers in de lucht – ‘pitas’. Zo expressief als de juf het doet, is het nog lang niet, maar we zijn lekker mee in de sfeer.

We eindigen onze dans met een sierlijke draai – ‘vueltas’. In gedachten waan ik me in Andalusië. In mijn hoofd dans ik niet op mijn gympen en in spijkerbroek, maar op kekke hakken én in een felrode flamenco-jurk met zwarte stippen, een lange staart en vol ruches.

Vol vuur – Doeneke wil ‘t proberen!