Opeens is mijn vader zichzelf niet meer. Hij is angstig, onrustig en hallucineert. Dat komt door een delier. Hij ziet dingen over de wanden van zijn kamer kruipen. Muren verplaatsen zich en worden groen. En dat doen akelige mensen op afstand. Heel ingenieus. Ze testen hem. Hij is uitverkoren, zegt hij.

“Opa ligt gewoon te trippen”, zegt zijn kleinzoon. Hij kijkt verlekkerd. Maar zijn opa heeft het niet naar zijn zin. Opa heeft ‘bad trips’.

Mijn vader ligt in het ziekenhuis. De complicaties stapelen zich op. De geriater, cardioloog, uroloog, orthopedisch chirurg, internist, intensivist en verpleegkundigen zijn druk met hem in de weer. “Je vader is bezig met een spannende marathon”, zegt de verpleegkundig specialist.

Dit delier-gedrag past mijn vader niet. Mijn vaders hoofd slaat nooit op hol. Nuchterheid is zijn kernkwaliteit. Al snel vindt hij een reactie overdreven emotioneel. Daarom uit hij zich altijd uiterst bedaard over zaken. “Ik ben nuchter”, zegt hij altijd. Hij gaat er prat op.

Toch borrelen er altijd allerlei emoties diep in hem. Ik zie en hoor ze. Door zijn – op het eerste oog – rustige uitstraling heen. Zijn hoge ademhaling. Zijn voet die altijd op en neer gaat. Zijn trommelende vingers. Zijn schrapende kuchjes. En zijn eeuwige binnensmonds gefluit.

Nuchter bespreken we zijn laatste wensen. We hebben tranen in onze ogen. Waar verstrooien we straks je as? Hij wil graag op de plek waar ook de as van mijn moeder ligt. Bij de beek. En ook een handje bij Asta – zijn tweede grote liefde. Dat is op het hondenstrooiveldje. Natuurlijk pap.

Twee hoopjes as – Doeneke wil ‘t proberen!