Zachtjes

Doeneke Sociaal
6

“Sluit je ogen”. Zij instrueert ons. “En voel het stille midden in jezelf”. Braaf als ik ben zie ik het natuurlijk niet, maar ik denk dat iedereen meedoet. Ik ervaar veel rust in de overvolle zaal. Mijn aandacht voor mensen om mij heen verschuift wat, naar mijzelf. Ik zoek daar dat stille midden. Lastig, want niets is stil in mij. Zelfs mijn chaotische oversteken op het bomvolle Leidseplein zojuist, rommelt nog in mij. Ik voel klotsende golven in mijn hoofd en lijf. Wat een bende. Waar is mijn stille midden?


De theater- en rituelenmaker – Marijn Graven* – op het podium wil iets met ons. Het is fijn als we vaker naar ons stille midden gaan. In ons eentje. Zonder afleiding. Voor meer connectie met onszelf. Of samen, want ook zo kun je op zoek naar een gedeelde stille midden. Dan ben je samen een tijdje stil. En kijkt elkaar aan. Dan ontstaat iets. Marijn noemt het verbinding. En die voel je, met elkaar.

We oefenen dat met onze buur. Een tijdje kijken we elkaar aan, in stilte. Ik weet niet hoe lang we dat doen, maar het voelt heeeel lang. En raar ongemakkelijk. Mijn en ons stille midden bereik ik niet, of ik raak het kwijt voordat ik misschien heeeel kort in het stille midden ben. Alles klotst en golft heeeel onrustig in mij. Weg is alle verbinding. Die met mijzelf. En die met mijn buuv.


Verbinden is niet eenvoudig. Het vergt oefening. Zachtjes thuis raken in je eigen stille midden. Een kern. Of een centrum. Vol concentratie. Ik zoek. Van klotsen naar kabbelen. En soms ben ik er. Eventjes. Raar en fijn – ergens ondefinieerbaar diep in mij – mijn stille midden.

Concentratie – Doeneke wil ’t proberen!

* Marijn Graven

Soms voelt iets een beetje raar. Soms voelt iets heel normaal. Daarbij af en toe stil staan, is lang zo gek niet 💡

Beantwoorden

Een middag met Doeneke op pad. We kennen elkaar nog niet zo goed en hebben elkaar een keer of vier ontmoet.

En dan, in een zaal van theater Bellevue, volgt een opdracht van Marijn Graven. Ik ben benieuwd, vind het leuk en volg haar aanwijzingen. Het zoeken naar de stilte in jezelf lukt; als je wel eens mediteert, dan oefen je dat. Het lukte wonderwel in een zaal vol mensen.

De volgende stap, het elkaar aankijken, verbreekt ruw die innerlijke stilte. Onmiddellijk gaan mijn gedachten met mij aan de haal. Wég is de innerlijke stilte en mijn onzekerheden vinden snel hun weg naar mijn gedachten. Zijn mijn ogen de spreekwoordelijke “spiegels van de ziel”, durf ik te kijken in de ogen van de ander en wat ziet de ander? Ik voel mij kwetsbaar; lees ik iets in de ogen van de ander, wat leest de ander in mijn ogen, is dat de bedoeling van de opdracht?
Gevolgd door; heb vertrouwen, kijk rustig, ontspan, wat zie je, wat voel je, wees in het moment, wat doet dit met je? Ik probeer mij comfortabel te voelen in het oogcontact.

En dan is de aankijk-tijd voorbij. Jammer, want al die vragen hadden nog geen antwoord. Het delen van die innerlijke stilte en je daar comfortabel bij voelen terwijl je de ander aankijkt, heeft bij mij blijkbaar nog wat oefentijd nodig.

En terwijl ik die gedachten nog even laat bezinken komt een opdracht: beschrijf in 3 losse woorden wat dit met je deed en spreek deze woorden naar elkaar uit terwijl je elkaar aankijkt.
Stress: ik heb daar meer tijd voor nodig! Zo, op commando, het bovenstaande in maar drie woorden samenvatten; help! Dit is voor mij het lastigste deel van de opdracht.
Gelukkig neemt Doeneke het voortouw en ik ontspan. ‘Ongemakkelijk’ ; daar kan ik mij wel in vinden én dat verbindt ons.

Later lopen we samen door de stad. Pratend, maar ook met gedeelde stiltes. We gaan eten, praten na en delen stiltes. Zoals we dat al deden, daarin is niets veranderend. Tijdens die stiltes voel ik de verbinding.

We gaan naar huis en bij het afscheid kijken wij elkaar in de ogen. We spreken naar elkaar uit dat we het een fijne middag vonden: niets ongemakkelijks aan!

Beantwoorden
6 reacties

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Doeneke Sociaal
1
Bedankt voor de bloemen

Als dank voor mijn inzet krijg ik een grote bos bloemen. Wat een verrassing! Ik bloos ervan. Die fleuren straks mijn huis lekker op. Prachtig! Met de bos in mijn fietsmandje aan mijn stuur, fiets ik trots en vrolijk naar huis. Maar onderweg bekruipt me het gevoel van schaamte: snijbloemenschaamte. …

Doeneke Sociaal
8
Alles kan

“Bah, jij stinkt naar rook”, zegt de buurvrouw. Ik geneer me, terwijl ik er niets aan kan doen. Ook ruik ik het zelf nauwelijks meer. Ons huis staat altijd blauw van de sigarettenrook. Vol Roxy Dual van mijn moeder en Zware Van Nelle van mijn vader. Ik woon daar. En …

Doeneke Sociaal
3
Ze is vrij

Deze week komt ze vrij. Het laatste beeld van haar staat nog scherp op mijn netvlies. Ze draagt een grijze joggingbroek. Met een grote vlek van achteren. Roodbruin is die vlek. Ze is in gevangenschap dan. De aard van die vlek beangstigt mij. En nu is ze terug vrij. Als …

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op "Toestaan cookies" zodat je makkelijk op deze site kan surfen. Als je op deze site blijft zonder je cookie-instellingen te wijzigen of je klikt hier op "Accepteren" dan ga je akkoord met deze instellingen.

Sluiten