dank

Mooi en herkenbaar verwoord, Joke. We blijven oefenen. Kus en fijne 3e november.

Een middag met Doeneke op pad. We kennen elkaar nog niet zo goed en hebben elkaar een keer of vier ontmoet.

En dan, in een zaal van theater Bellevue, volgt een opdracht van Marijn Graven. Ik ben benieuwd, vind het leuk en volg haar aanwijzingen. Het zoeken naar de stilte in jezelf lukt; als je wel eens mediteert, dan oefen je dat. Het lukte wonderwel in een zaal vol mensen.

De volgende stap, het elkaar aankijken, verbreekt ruw die innerlijke stilte. Onmiddellijk gaan mijn gedachten met mij aan de haal. Wég is de innerlijke stilte en mijn onzekerheden vinden snel hun weg naar mijn gedachten. Zijn mijn ogen de spreekwoordelijke “spiegels van de ziel”, durf ik te kijken in de ogen van de ander en wat ziet de ander? Ik voel mij kwetsbaar; lees ik iets in de ogen van de ander, wat leest de ander in mijn ogen, is dat de bedoeling van de opdracht?
Gevolgd door; heb vertrouwen, kijk rustig, ontspan, wat zie je, wat voel je, wees in het moment, wat doet dit met je? Ik probeer mij comfortabel te voelen in het oogcontact.

En dan is de aankijk-tijd voorbij. Jammer, want al die vragen hadden nog geen antwoord. Het delen van die innerlijke stilte en je daar comfortabel bij voelen terwijl je de ander aankijkt, heeft bij mij blijkbaar nog wat oefentijd nodig.

En terwijl ik die gedachten nog even laat bezinken komt een opdracht: beschrijf in 3 losse woorden wat dit met je deed en spreek deze woorden naar elkaar uit terwijl je elkaar aankijkt.
Stress: ik heb daar meer tijd voor nodig! Zo, op commando, het bovenstaande in maar drie woorden samenvatten; help! Dit is voor mij het lastigste deel van de opdracht.
Gelukkig neemt Doeneke het voortouw en ik ontspan. ‘Ongemakkelijk’ ; daar kan ik mij wel in vinden én dat verbindt ons.

Later lopen we samen door de stad. Pratend, maar ook met gedeelde stiltes. We gaan eten, praten na en delen stiltes. Zoals we dat al deden, daarin is niets veranderend. Tijdens die stiltes voel ik de verbinding.

We gaan naar huis en bij het afscheid kijken wij elkaar in de ogen. We spreken naar elkaar uit dat we het een fijne middag vonden: niets ongemakkelijks aan!