Weg met die haantjes

Doeneke Sociaal

‘Wat een haantjes …’ somber ik. Achter mij sluit ik de deur van de vergaderzaal. Alweer domineren die twee ‘haantjes’ ons hele overleg. Super irritant! Die haantjes zijn mij snel teveel. Ik maak even een ommetje. Een beetje natuur pept me altijd weer op.

Ik passeer een kippenhok. De kippen zien er grappig uit. Ze hebben een mal kuifje voor hun ogen. Ze drentelen – een beetje onrustig – aan de buitenkant van het gaas van hun hok. Ze voelen zich vrij én thuis lijkt het. Ze willen vast weer terug in hun veilige onderkomen. En de eigenaar van die schattige kippetjes wil dat vast en zeker ook. Natuurlijk!

Dus bel ik aan bij het huis. Een jonge vrouw komt naar mij toe. “Een aantal van jullie kippen zijn ontsnapt. Ze lopen buiten het hok”, zeg ik. Zij glimlacht.

“Dat zijn haantjes”, corrigeert ze me. “Deze zijn vervelend opdringerig naar de kippen, dus zet ik ze buiten het hok”. Mijn adem stokt. Die schattige kippetjes blijken – opeens – opdringerige haantjes. Maar tja, buitengesloten haantjes. Da’s toch best zielig.

“Ik voer de haantjes nog hoor”, stelt ze mij gerust. En onverschrokken gaat zij verder. “Er zijn hier volop vossen …” Zij kijkt er veelbetekenend bij. “De vossen hebben interesse in onze hennetjes en kuikentjes in het hok.” Ik zie de vossen voor me. Kwijlend en tanden ontbloot. “Mooi is als de vossen deze haantjes pakken”, zegt zij eerlijk en vriendelijk. Ik slik. En beeld mij een bloederig tafereel vol opengereten – lieve – haantjes in. Met opdwarrelende veertjes en gekrijs. Ik trek wit weg. “Da’s gewoon onze natuur …”, probeert ze nog.

Verward loop ik weg. Ach, die haantjes. Het zit ze ook niet mee. Ze doen zo hun best. En bereiken een tegengesteld effect. In de plaats van gewoon voortplanting, krijgen ze de dood. Haantjes zijn ook maar gewoon haantjes. Wij hakken ze het liefst – gewoon – de pan in. Plotsklaps denk ik terug aan al die haantjes op mijn werk. Weg met – ook – die haantjes? Heus niet! Ik zoek een – gulden – middenweg.

Die middenweg – Doeneke wil ‘t proberen!

Geen reacties

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Doeneke Sociaal
1
Bedankt voor de bloemen

Als dank voor mijn inzet krijg ik een grote bos bloemen. Wat een verrassing! Ik bloos ervan. Die fleuren straks mijn huis lekker op. Prachtig! Met de bos in mijn fietsmandje aan mijn stuur, fiets ik trots en vrolijk naar huis. Maar onderweg bekruipt me het gevoel van schaamte: snijbloemenschaamte. …

Doeneke Sociaal
8
Alles kan

“Bah, jij stinkt naar rook”, zegt de buurvrouw. Ik geneer me, terwijl ik er niets aan kan doen. Ook ruik ik het zelf nauwelijks meer. Ons huis staat altijd blauw van de sigarettenrook. Vol Roxy Dual van mijn moeder en Zware Van Nelle van mijn vader. Ik woon daar. En …

Doeneke Sociaal
3
Ze is vrij

Deze week komt ze vrij. Het laatste beeld van haar staat nog scherp op mijn netvlies. Ze draagt een grijze joggingbroek. Met een grote vlek van achteren. Roodbruin is die vlek. Ze is in gevangenschap dan. De aard van die vlek beangstigt mij. En nu is ze terug vrij. Als …

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op "Toestaan cookies" zodat je makkelijk op deze site kan surfen. Als je op deze site blijft zonder je cookie-instellingen te wijzigen of je klikt hier op "Accepteren" dan ga je akkoord met deze instellingen.

Sluiten