Hoe ik mijn zin krijg
- Door: Doeneke
- Categorie: Doeneke Sociaal

“Kom maar, lief paardje. Kom dan …?!” Het paard blijft stokstijf staan. Waarom komt dat beest niet mee? Ik vraag het toch allervriendelijkst? Het paardencoaching-paard leert mij dat ik met mijn vriendelijke verzoek aan haar niets voor elkaar krijg. Ik moet mij krachtig en zeker opstellen. Dat begrijpen paarden beter dan gebiedend vragen. Paarden lusten geen onzin.Met dit inzicht begeef ik me terug onder de mensen. Ik recht mijn rug en schrap mijn ‘een beetje’, ‘soms’ en ‘misschien’. Overbodige en verwarrende twijfeltaal.
Ik plak ‘toch?’ en ‘hè?’ minder vaak aan het einde van mijn zinnen. Dat softe bedelen naar bevestiging. Wat moet een ander daarmee?Ik probeer: “Je moet meekomen”. Echter ‘moeten’ leidt best vaak tot een “Ik moet helemaal niets!”.
En ook het, zo vriendelijk bedoelde, “Je mag meekomen” zet kwaad bloed. “Wie denk jij wel dat jij bent om te bepalen wat ik mag of niet?!”
Dus ik probeer: “Wil je meekomen”. Maar ‘willen’ lokt nadenken uit met grote kans op een uiteindelijk weloverwogen ‘Nee’.Een even gedecideerd als uitnodigend “KOM MEE” werkt!
Actief taalgebruik. Geen hulpwerkwoorden en twijfelwoorden. Zo wek je vertrouwen. Alsof je weet waarover je het hebt. Hartstikke dwingend en toch effectief. Voor elk paard en alleman. Iedereen blij. Iedereen mee.
Zodra ik voldoende geëxperimenteerd heb op mensen, ga ik ook dat paard eens alle hoeken van de bak laten zien. Betrouwbaar zijn, vertrouwen uitstralen en vertrouwen vragen. In mijn hoofd zie en hoor ik het paard al stralen en gelukkig hinniken. Zij gelukkig. Ik gelukkig.
KOM MEE – Doeneke wil ’t proberen!
Geen reacties