Ik denk nog vaak aan haar. En nog altijd maakt ze me vrolijk. “Het zal mijn tijd wel duren”, zegt mijn oma keer op keer. Ze zegt dit niet vanuit een zuur ‘na mij de zondvloed’. Ze wil gewoon geen nieuwe spullen meer. Ook al zitten haar bank en fauteuils voor geen meter meer en is het dessin van de meubelstof hopeloos ouderwets. Annie weet ‘t. Haar kinderen dringen voortdurend aan op wat nieuws. Maar ze wil het niet, want ‘straks ben ik toch dood’. Mijn oma is dan begin 60. En dat ‘straks’ is pas vele jaren later. Mijn oma wordt uiteindelijk 90 jaar – in 1994.

Ik ben dol op mijn oma. Graag ben ik bij haar in haar oude karakteristieke bovenhuis in Rijswijk. De plek waar alles piept, kraakt en bungelt. Thuis wisselen mijn ouders steeds weer van stijltrend: in de jaren zeventig (schrootjes in bruin en oranje), tachtig (landelijk loeizwaar donkerbruin eiken) en negentig (streepjesbehang en beige relaxfauteuils). Maar bij mijn oma blijft alles hetzelfde, gewoon omdat ook dat kan. Die grote kast – het kabinet – met nog kogelgaten uit de oorlog. En die witte ronde gehaakte lapjes boven op de rugleuningen van de fauteuils voor – of tegen – ‘die mannen met die vette koppen’. Stabiel vintage. Lekker vertrouwd. Heerlijk.

Mijn oma leeft hartstikke duurzaam. Kwade tongen bestempelen haar als ‘veel te sober’, ‘armoedig’ of ‘een krent’. Maar mijn klimaatoma zorgt gewoon voor haar minimale ecologische voetafdruk. Ze is een ecohumanist: ze ziet de mens als onderdeel van een allesomvattend ecosysteem. Ze reist met de trein. Ook is ze een no-poo-er: slechts een paar keer per jaar wast ze haar haren met shampoo – bij haar halfjaarlijkse watergolf. En mijn oma is ook een hardcore skinminimalist: ze gebruikt zo min mogelijk huidverzorgingsproducten. ‘s Ochtends wrijft ze stevig één crèmepje op haar gezicht. En ze sprayt Eau de Cologne achter haar oren en in haar poes. Dat laatste geeft daaronder dan wel wat irritatie, maar het ruikt lekker fris en maakt douchen overbodig. Oeps. Wat een held!

Mijn oma is iconisch en iedereen vooruit. Zo’n oma wil ik straks ook zijn. En dan zonder kogelgaten …

Annie Wiemers Ter Beek – Doeneke wil ‘t proberen!