Het lijkt mijn zoon niets. Zo’n vereniging. Gelukkig maar. Ook al hoor ik ook van oud-studenten over hun ‘geweldige voor het leven netwerk’ want ‘we kennen elkaar nog van ons dispuut’. Als moeder vind ik zo’n studentenvereniging eng. Zo raakt mijn vriend Adriaan door de drankcultuur bij zijn studentencorps voor altijd ernstig aan de drank. En sterft – heel eenzaam – in zijn studentenhok. Adriaan is dan in de dertig. En als het tegenzit is bij zo’n studentenvereniging de ontgroening al fataal.

Dat overkomt Sanda Dia. Vol enthousiasme start hij zijn ‘doop’ bij een Vlaamse studentenvereniging. Tijdens de ontgroening sterft hij als gevolg van mensonterende praktijken. Rechters beoordelen alle feiten onder de wet en achten achttien studenten schuldig aan de dood van Sanda. De jonge mannen krijgen straf. Een werkstraf en wat boete. Dat klinkt onrechtvaardig voor alle leed. En dat geeft ophef.

De ouders van Sanda reageren vergevingsgezind. Van hen hoeven de daders geen gevangenisstraf. Wel hopen ze op berouw bij de schuldigen. Hartverwarmend is de waardigheid in Sanda’s rouwende familie. Zij tonen dat sociaal met elkaar omgaan vraagt om oog voor alles en elkaar. Ik vind dat onvoorstelbaar, prachtig en bovenaards wijs.

Sereniteit – Doeneke wil ’t proberen!