geestig en nieuwsgierig makend, zit een hele roman in, lijkt me
Marguerite is nogal op zichzelf
- Door: Doeneke
- Categorie: Doeneke Werkpret

Op een van mijn lievelings-landgoederen bij mij in de buurt woont de Freule. Marguerite is een oude vrijster. Haar precieze adellijke titel durf ik nooit te vragen. Deze Freule heeft groene vingers. Zij verbouwt geweldig smakelijke groenten en fruit. Wat overblijft gaat – hups – die heerlijke jam in.
De toffe jams zijn schaars. Die bemachtig ik zelden. Sowieso moet je er vroeg op de dag bij zijn. Dan heb je nog keuze uit dagvers en onbespoten aanbod op haar uitstaltafeltje – onder een joekel van een berkenboom. Afrekenen gaat via een gleuf in een kluisje. Aan het begin van die magnifieke oprijlaan.
Op een dag trek ik mijn stoutste schoenen aan. Ik klingel aan een bijgebouw van het landhuis. Ik wil de Freule interviewen voor mijn rubriek ‘over de datum’. Marguerite beleeft plezier en succes met haar uit de hand gelopen hobby. En ze is niet meer zo piep.
Krakend opent de joekel van een voordeur zich. Een gesoigneerde heer kijkt mij met zachte vrolijke ogen aan. Het blijkt de zwager van de Freule. Ik gluur de majestueuze gang in en stel mijn vraag. Er zit ongelukkigerwijs geen interview in. “Marguerite is nogal op zichzelf. Wij allemaal eigenlijk”, zegt hij. Ik begrijp hem. En excuseer me. Maar dat is overbodig. Zo blijkt later bij een adellijk kopje thee.
Daar babbelen we over deze en andere adellijke families. En het bezit van zo’n landgoed*. Over vooraanstaande maatschappelijk posities en al die verplichtingen. Adeldom vormt bepaald geen luizenbaan – ik bedoel geen sinecure!
Noblesse oblige – Doeneke wil ’t proberen!
* omwille van haar privacy tonen de foto’s niets van onze Freule