‘Babymoordenaar’. Hij sist het in mijn oor. Ik huiver. Hij plant een hardnekkig zaadje diep in mij. Net antwoord ik op de vraag ‘wanneer begon voor jou je leven?’ met ‘sinds ik er me van bewust ben’. Dus kom ik in het kamp vóór abortus. Degenen die antwoorden ‘sinds de bevruchting’ komen in het kamp tégen abortus. Het is de start van een indrukwekkende les maatschappijleer op de middelbare school. We discussiëren over wel of geen abortus. We zijn 15 jaar. Weinigen van ons zijn seksueel actief. We hebben dus makkelijk praten. Natuurlijk vermoorden wij geen baby’s! Wij zijn allemaal ‘tegen abortus’.

Kort daarna blijkt een vriendin van een vriendin op haar zestiende zwanger. Per ongeluk. Ze onderkent het pas na vier maanden. Te laat … Het lijkt me niets. Zwanger op je zestiende. Ik vind het een lastige zet van haar. Nu is ze een tienermoeder. Haar carrière lijkt geknakt.

Een paar jaar later ondervind ik de knetter ingewikkelde koppeling tussen seks en zwangerschap. Seks is voor nu. Voor de leuk. Zwanger is niet echt voor nu. Een hele andere horizon. En best veel gedoe. En dan is het later. Opeens blijkt dat je van seks niet per se zwanger raakt. Weer een hele nieuwe horizon.

Tegelijk zorgt abortus voor vreselijk veel gedoe. Bigger than life. Zoiets doe je nooit luchthartig. Dat proces lijkt me een afschuwelijke rollercoaster. Vol onbegrip, twijfel, pijn, verdriet, eenzaamheid, schaamte en vast nog veel meer … De vrouwen die dit doormaken behoeven steun. Van iedereen. Ze zijn baas in eigen buik. Wat heeft wie dan ook aan het beoordelen van deze vrouwen? Zoals de rechters bij het Hooggerechtshof in de USA. Die een streep zetten door het vrijelijk recht op abortus. Babylovers tegen babykillers?

Die buik – Doeneke wil ‘t proberen!