“En dan zet je het terug op deze plek in de kast,” instrueer ik hem. “Ja, maar dat wist ik niet”, sputtert hij. “Ja, dat snap ik, daarom vertel ik het je nu”, reageer ik rustig. Hij is mijn nieuwe collega. Hij is 18 jaar. Ik werk hem in. Ik vertel hem onze werkwijze, opdat hij deze dan weet én ook toepast! “Maar het kan toch beter dáár staan?” Hij debatteert graag. Hij wijst naar een lege plek op de plank op ooghoogte. Irritatie trekt vanuit mijn tenen omhoog. “Nee, dat ding staat en blijft daar!” zeg ik kortaf. Oei.

Nu ben ik in de ogen van deze jonge collega vast officieel ‘een boomer’ – een oude, vastgeroeste, zure betweter – begrijp ik later van een leeftijdgenoot van mij. Dat is natuurlijk onjuist, want ‘een boomer’ is een babyboomer (1945 -1965). En de meesten van die generatie genieten nu van hun pensioen. Wij zijn van de generatie X, de ‘verloren generatie’ (1955 – 1970): loyaal, hard werken, verbindend, met als motto ‘niet lullen, maar poetsen’. En inderdaad, wij zijn nu de oudjes op de werkvloer.

Naast collega’s van ‘de patatgeneratie’ (1970 – 1985) en ‘de millennials’ (1985 – 2000), werk ik nu veel met die jonge mensen van generatie Z (1995 – 2015) ‘de digital natives’. Leuk, leerzaam én uitdagend. Want deze jonge ‘zoomers’ roepen – heel natuurlijk – regelmatig moederlijke gevoelens bij me op. En dan begeef ik me op glad ijs. Want mijn zorgzaamheid en liefdevolle sturing ervaart zo’n jongmens al snel als betutteling. Net zoals mijn zoon daar – idioot snel – kriegelig van wordt.

‘Ja, mam!’ floept er uit bij een collega naar mij. Hij schrikt er zelf van. Ik gniffel. Hij is m’n puppy. Tof!

Je mam – Doeneke wil ‘t proberen!

Lees hier het werkpretinterview met de 18-jarige Toon