Een Cornetto in coronatijd

Doeneke Sociaal
2

“Ja, graag!” reageert ze blij op mijn vraag of ze even voor wil bij de kassa. Ze klemt stevig een doos diepvries Cornetto’s tegen haar maag.

Meteen popt de herinnering aan een Cornetto in mij op. Het soms een beetje knapperige, en vooral taaie hoorntje. Mijn doel: dat feestelijke stukje chocolade onderin de punt. En de keuze: als ik mijn doel als laatste hapje bewaar, dan heb ik dat straks nog en lekt het ijs niet. Of als ik het nu meteen … Simpel! Hap. Van onderen. Lekker. Nu.

Mijn tanden vinden ijs nu veel te koud. IJs eten voelt als een – onaangenaam – tandartsbezoek. Ai! Toch eet ik weleens een ijsje bij zo’n ambachtelijke ijssalon. Voor de gezelligheid. Voor de smaak. En vooral voor het knapperige hoorntje. Het protest van mijn tandwortels neem ik dan graag voor lief.

Een ambachtelijk ijshoorntje is als het nieuwjaarsrolletje – het kniepertje – dat mijn oma vroeger bakte. Met beslag van boter, suiker, bloem, eieren en vanille. Lekker geurig bruinbakken in een wafelijzer. Voorzichtig oprollen … Mmm.

“Bij de lekkere ijsboer om de hoek krijg je nu geen hoorntje, maar alleen maar een bakje,” zegt de vrouw terwijl ze afrekent. “Daarom koop ik deze maar.” Ze kijkt beteuterd naar haar doos Cornetto’s.

Ik herken haar teleurstelling. Die had ik kortgeleden ook bij een ijssalon. We kregen ijs in een bakje en daaromheen een zakje. Opdat we het ijs zo ver mogelijk van de ijssalon zouden nuttigen. En het liefst gewoon netjes thuis. Verantwoord hygiënisch met gewassen handen. Een hoorntje past niet in het corona-ijssalon-beleid. Niks gezelligs meer aan.

Ik wacht wel even op het moment dat een ijshoorntje weer gewoon mag. En dat ik niet meer zo spastisch doe over mijn – wellicht onreine – handen. Of over de handen van de ijscoman. Dat ik onbevangen het hoorntje vastpak. En dat ik dan – vlak voor de ijssalon – het ijs, gretig maar voorzichtig, uit het horentje hap. En met mijn vingers de krakende stukjes koek van het hoorntje in mijn mond help. En het laatste ijs van mijn vingers lik.

Gewoon lekker gezellig zoals vroeger. Mmm.

 

Choco als laatste – Doeneke wil ’t proberen!

 

 

2 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Doeneke Sociaal
24
We blijven verhuizen

“Dus we zijn eigenlijk allemaal niet van hier”, besluit de historicus zijn betoog over onze roots. Hij zet zojuist alle volksverhuizingen door de eeuwen heen op een rijtje. Van mensen die hun oude roots verlaten voor een andere toekomst elders. En zo ooit hier neerstrijken, voor even of langer. Als …

Doeneke Sociaal
6
Zachtjes

“Sluit je ogen”. Zij instrueert ons. “En voel het stille midden in jezelf”. Braaf als ik ben zie ik het natuurlijk niet, maar ik denk dat iedereen meedoet. Ik ervaar veel rust in de overvolle zaal. Mijn aandacht voor mensen om mij heen verschuift wat, naar mijzelf. Ik zoek daar …

Doeneke Sociaal
10
Ik wil bij jou!

‘Ik wil bij jou!’ en ‘ik wil bij jou thuis!’ Ze stuurt me twee spraakberichten. Mijn hart smelt. Ik zie maar weinig kinderen in mijn levensfase: ik ben 52, met een leeg nest. Dat is heerlijk rustig. En soms té rustig. Dlet, van bijna vijf, wil een dagje bij mij. …

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op "Toestaan cookies" zodat je makkelijk op deze site kan surfen. Als je op deze site blijft zonder je cookie-instellingen te wijzigen of je klikt hier op "Accepteren" dan ga je akkoord met deze instellingen.

Sluiten