Wat een viespeuk. Zijn hoofd glimt. Zijn haar plakt op zijn voorhoofd. Ik voorvoel kleverige handen. Jakkes. Ik klem een stapel papieren extra stevig in mijn beide handen. Ik kijk die viespeuk vriendelijk aan. Ik knik en werp een verontschuldigende blik op mijn drukbezette handen. Dus géén handdruk. Helder!

Handen zijn werk. En niet alleen voor wie vooral met haar of zijn handen werkt.

Een handdruk speelt een culturele hoofdrol. Een handdruk bevestigt of ruïneert een eerste indruk bij een sollicitatiegesprek. Of als best intiem huid-op-huid contact bij een groet. Of bij een net wat minder intieme, maar hartelijke felicitatie. Of als warme condoleance. Na serieus armpje drukken in een onderhandeling? Wat lukt bezegelen we met een ferme handdruk. Zo contracteren wij – als we willen.

Maar moet dat allemaal per se met een handdruk? Het gaat toch vooral om aandacht – over en weer? Echte aandacht is hoogst intiem!

Na een grote boodschap wast 10% van de mensen zijn handen niet. Slechts 5% wast de eigen handen echt schoon. En dus dringt géén handen schudden – onder andere – darminfecties fantastisch terug. Corona leert ons dat.

Ik wil niet terug naar het oude normaal. Dus experimenteer ik met het nieuwe handen schudden. Daarbij varieer ik met hand-, arm-, romp-, heup-, hoofd-, oog- en mondbewegingen. Bij alles past wel iets. Een vrolijke zwaai. Mijn warme hand op mijn hart. Of mijn jolige heup vol tegen jouw heup. Anders een kleine buiging. Of steelse knipoog. Of vliegend luchtkusje. Of die betekenisvolle blik. Of een tedere aai over die bovenarm. Of even goed mikken met mijn elleboog tegen jouw elleboog.

Meer vormen voor echte aandacht. Eigenlijk best leuk. En heerlijk helder!

Handig – Doeneke wil ’t proberen!