Ik denk in twee soorten heldinnen. Zij, die ik in levende lijve ken, zijn het leukst. En zij, die ik enkel van horen zeggen ken, zijn misschien nog sterker, slimmer, mooier, gelukkiger et cetera. Maar ik ken ze van te grote afstand en soms zijn ze al dood.

Heldinnen zijn vrouwen die iets durven proberen te verbeteren. In hun eigen leven en/of dat van anderen op een manier waarvan niet alleen zijzelf beter worden. Het onderwerp maakt weinig uit. Zo zijn mijn vriendinnen allemaal heldinnen. Elk op hun eigen manier. Dat is geen toeval, ik ben dol op sterke vrouwen die zichzelf en anderen graag leuk vinden en van alles proberen te verbeteren. Een fijne juf is net zo goed een heldin als iemand die dagelijks werkt aan de strijd tegen kanker.

Een van mijn tweede soort superheldin is Josephine Baker. Zij was in veel dingen zoveel meer dan het stereotype dat sommigen in haar zien – die dansende (niet zo) dame in een bananenrokje. Ze verzette zich tegen georganiseerd racisme. Ze had een groot hart voor mannen, vrouwen én 12 pleegkinderen. Ze was een held in de Tweede Wereldoorlog als spionne. Ze was 50 jaar invloedrijk binnen en buiten de showbusiness. Allemaal in één leven!

Ik denk dat Josephine Baker nooit terugdeinsde voor moeilijkheden. Zij was heel vaak openlijk de eerste met een positieve invloed.  Een prachtige vrouw op vele vlakken, voor vele mensen en een inspiratiebron tot op de dag van vandaag.

Ze kreeg een begrafenis met alle Franse militaire honneurs én zelfs een katholieke mis. Dat laatste heeft ze gemist, maar zelfs haar dood lijkt een hoogtepunt. Enkele dagen na haar laatste optreden in een overvolle zaal in Parijs – met als publiek Sophia Loren, Mick Jagger, Shirley Bassey, Diana Ross en Liza Minnelli – werd Josephine Baker dood gevonden in haar bed – omringd met ladingen lovende recensies. Niemand die ’t weet, maar zouden al die lovende recensies deze superheldin teveel zijn geworden?

Positieve invloed – Doeneke wil ’t proberen!