De laatste ronde

Doeneke Werkpret
1

Roos werkt in een hospice. Een plek waar iedereen van harte welkom is. Zolang je spoedig – binnen drie maanden – sterft. Klinkt ongezellig, maar het is paradijselijk. Roos vindt die werkplek magisch. Ze doet het niet voor ’t geld. Roos werkt hier op vrijwillige basis.

Zonder hoop op genezing, staat het stervensproces centraal in een hospice. Roos vindt dat heerlijk overzichtelijk. Verfrissend zelfs. Ze draait wekelijks een dienst van vier uren. Dit geeft haar een boost voor de rest van de week. In haar andere werk.

Zo’n hospice heeft een gesplitste bedrijfsvoering. Betaalde functies zijn er voor verpleegkundigen, coördinators, geestelijk verzorgers en schoonmakers. De rest doen kook-, zorg- en tuin-vrijwilligers. Roos is zorgvrijwilliger. Met liefdevolle aandacht verzorgt ze de – tijdelijke – gasten. Even iemand begeleiden van bed naar stoel. Dan een fijn praatje met die gast en – soms – familie. Of gezellig de was strijken. De afwisseling is groot. En ook al die gasten volgen elkaar razendsnel op.

Een stervende in een hospice is geen patiënt – enkel een gast. Die gast bepaalt. Elke gast wil wat anders. Gezellige praatjes en/of diep graven. Veel familie en/of rust. Nog flink wat borrels wegtikken – desnoods met een theelepeltje – en/of een laatste knapperige kroket. Uitbundig lachen en/of intens verdriet. Altijd een laatste ronde tot we er bij neervallen – elk op onze eigen wijze.

Soms werkt de levenslust van het personeel in de hospice net iets te aanstekelijk. Dan sterft een gast niet binnen de afgesproken tijd. Een doodenkele keer blijkt een hospice dan toch geen fijne plek meer voor zo’n gast. Die leeft dan – toch – weer op en moet dus gaan. Terug naar elders waar het oude leventje – plotsklaps – een geheel nieuwe waarde krijgt …

Verfrissend – Doeneke wil ‘t proberen!

Mooi verhaal. Mijn jongste zus heeft haar laatste paar dagen in een hospice doorgebracht en is daar ook overleden. Ik bewaar nog warme en dankbare herinneringen aan de manier waarop daar met mensen in hun laatste uren werd omgegaan. Op een bepaalde manier zeker verfrissend, al ging dat ook gepaard met veel verdriet over de te jong gestorven zus..

1 reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Doeneke Werkpret
3
Waar is onze huisarts?

Hij zet me op de wereld in de slaapkamer van mijn ouders en drinkt daarna een borrel met mijn kersverse vader. Het is tenslotte zondag aan het einde van de middag. De hoogste tijd voor een glaasje. Het is begin jaren zeventig. “Vrij je al?” vraagt diezelfde dokter als hij …

Doeneke Werkpret
2
Een grote flop

Het stoort hem mateloos. Dick vindt de hoogspring-technieken van zijn tijd vreselijk inefficiënt. Dat kan veel beter. Dus experimenteert de 16-jarige scholier er vrolijk op los met verschillende aanloop- en sprongtechnieken. Deze jongeman is een ingenieur in de dop. Uiteindelijk komt hij uit op zijn eigen techniek. Het ziet er …

Doeneke Werkpret
4
Allemaal binkies

Hij staat er wat verlegen bij. Quasi nonchalant knoopt hij een praatje met me aan. Een beetje stroef. En ook gezellig. Dat doet hij goed – wat een schatje. Toch denk ik dat hij liever in zijn eentje daar boven achterin de kerk zit, achter dat prachtige kerkorgel. Met kracht …

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op "Toestaan cookies" zodat je makkelijk op deze site kan surfen. Als je op deze site blijft zonder je cookie-instellingen te wijzigen of je klikt hier op "Accepteren" dan ga je akkoord met deze instellingen.

Sluiten