De laatste ronde

Doeneke Werkpret
1

Roos werkt in een hospice. Een plek waar iedereen van harte welkom is. Zolang je spoedig – binnen drie maanden – sterft. Klinkt ongezellig, maar het is paradijselijk. Roos vindt die werkplek magisch. Ze doet het niet voor ’t geld. Roos werkt hier op vrijwillige basis.

Zonder hoop op genezing, staat het stervensproces centraal in een hospice. Roos vindt dat heerlijk overzichtelijk. Verfrissend zelfs. Ze draait wekelijks een dienst van vier uren. Dit geeft haar een boost voor de rest van de week. In haar andere werk.

Zo’n hospice heeft een gesplitste bedrijfsvoering. Betaalde functies zijn er voor verpleegkundigen, coördinators, geestelijk verzorgers en schoonmakers. De rest doen kook-, zorg- en tuin-vrijwilligers. Roos is zorgvrijwilliger. Met liefdevolle aandacht verzorgt ze de – tijdelijke – gasten. Even iemand begeleiden van bed naar stoel. Dan een fijn praatje met die gast en – soms – familie. Of gezellig de was strijken. De afwisseling is groot. En ook al die gasten volgen elkaar razendsnel op.

Een stervende in een hospice is geen patiënt – enkel een gast. Die gast bepaalt. Elke gast wil wat anders. Gezellige praatjes en/of diep graven. Veel familie en/of rust. Nog flink wat borrels wegtikken – desnoods met een theelepeltje – en/of een laatste knapperige kroket. Uitbundig lachen en/of intens verdriet. Altijd een laatste ronde tot we er bij neervallen – elk op onze eigen wijze.

Soms werkt de levenslust van het personeel in de hospice net iets te aanstekelijk. Dan sterft een gast niet binnen de afgesproken tijd. Een doodenkele keer blijkt een hospice dan toch geen fijne plek meer voor zo’n gast. Die leeft dan – toch – weer op en moet dus gaan. Terug naar elders waar het oude leventje – plotsklaps – een geheel nieuwe waarde krijgt …

Verfrissend – Doeneke wil ‘t proberen!

Mooi verhaal. Mijn jongste zus heeft haar laatste paar dagen in een hospice doorgebracht en is daar ook overleden. Ik bewaar nog warme en dankbare herinneringen aan de manier waarop daar met mensen in hun laatste uren werd omgegaan. Op een bepaalde manier zeker verfrissend, al ging dat ook gepaard met veel verdriet over de te jong gestorven zus..

1 reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Doeneke Werkpret
5
Pluk deze dag

“Trap er niet in”, waarschuwt mijn zoon. Opgetogen vertel ik hem over mijn aanstaande weekend druivenplukken bij een wijnboer in Frankrijk. Het lijkt me super romantisch. Maar in zijn tussenjaar werkt mijn zoon zich uit de naad bij wijnboeren. Hij oogst weken achter elkaar, zes dagen per week en acht …

Doeneke Werkpret
8
Een vuurtje in mij

‘Waar ligt jouw passie?’ Enthousiast stelt hij mij deze vraag. Misschien wakkert het woord ‘passie’ een vuurtje in mij aan. Van hartstocht. En verlangen. En raak ik heerlijk op drift. En geef ik hem een bruisende uiteenzetting van mijn passie. En opent dit de weg naar business. Want dit is …

Doeneke Werkpret
6
Ik dus

“En dan doet hij weer alsof hij alles beter weet”, mopper ik tegen mijn vriendin. We drinken een glas gember-sinaasappelthee in het park aan het water. Ze knikt. Ze snapt me helemaal. Mijn gevoel. Mijn probleem. Zij heeft ze ook. We zijn uit hetzelfde bouwjaar. We gaan los. Wij als …

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op "Toestaan cookies" zodat je makkelijk op deze site kan surfen. Als je op deze site blijft zonder je cookie-instellingen te wijzigen of je klikt hier op "Accepteren" dan ga je akkoord met deze instellingen.

Sluiten