De laatste ronde

Doeneke Werkpret
1

Roos werkt in een hospice. Een plek waar iedereen van harte welkom is. Zolang je spoedig – binnen drie maanden – sterft. Klinkt ongezellig, maar het is paradijselijk. Roos vindt die werkplek magisch. Ze doet het niet voor ’t geld. Roos werkt hier op vrijwillige basis.

Zonder hoop op genezing, staat het stervensproces centraal in een hospice. Roos vindt dat heerlijk overzichtelijk. Verfrissend zelfs. Ze draait wekelijks een dienst van vier uren. Dit geeft haar een boost voor de rest van de week. In haar andere werk.

Zo’n hospice heeft een gesplitste bedrijfsvoering. Betaalde functies zijn er voor verpleegkundigen, coördinators, geestelijk verzorgers en schoonmakers. De rest doen kook-, zorg- en tuin-vrijwilligers. Roos is zorgvrijwilliger. Met liefdevolle aandacht verzorgt ze de – tijdelijke – gasten. Even iemand begeleiden van bed naar stoel. Dan een fijn praatje met die gast en – soms – familie. Of gezellig de was strijken. De afwisseling is groot. En ook al die gasten volgen elkaar razendsnel op.

Een stervende in een hospice is geen patiënt – enkel een gast. Die gast bepaalt. Elke gast wil wat anders. Gezellige praatjes en/of diep graven. Veel familie en/of rust. Nog flink wat borrels wegtikken – desnoods met een theelepeltje – en/of een laatste knapperige kroket. Uitbundig lachen en/of intens verdriet. Altijd een laatste ronde tot we er bij neervallen – elk op onze eigen wijze.

Soms werkt de levenslust van het personeel in de hospice net iets te aanstekelijk. Dan sterft een gast niet binnen de afgesproken tijd. Een doodenkele keer blijkt een hospice dan toch geen fijne plek meer voor zo’n gast. Die leeft dan – toch – weer op en moet dus gaan. Terug naar elders waar het oude leventje – plotsklaps – een geheel nieuwe waarde krijgt …

Verfrissend – Doeneke wil ‘t proberen!

Mooi verhaal. Mijn jongste zus heeft haar laatste paar dagen in een hospice doorgebracht en is daar ook overleden. Ik bewaar nog warme en dankbare herinneringen aan de manier waarop daar met mensen in hun laatste uren werd omgegaan. Op een bepaalde manier zeker verfrissend, al ging dat ook gepaard met veel verdriet over de te jong gestorven zus..

1 reactie

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Doeneke Werkpret
4
Binnensmonds versta ik niet

‘Vanaf volgende week ben ik er twee weken niet, want dan geniet ik van mijn welverdiende vakantie’, deelt een collega in onze appgroep. Er staat geen knipogende emoji bij. Tja, hij verdient die vakantie. Zeker. Hij werkt goed, prettig en hard. Maar waarom zeg je die ‘welverdiende vakantie’ over jezelf?! …

Doeneke Werkpret
Even iemand op weg helpen

“En dan zet je het terug op deze plek in de kast,” instrueer ik hem. “Ja, maar dat wist ik niet”, sputtert hij. “Ja, dat snap ik, daarom vertel ik het je nu”, reageer ik rustig. Hij is mijn nieuwe collega. Hij is 18 jaar. Ik werk hem in. Ik …

Doeneke Werkpret
4
Tijd voor een doorbraak

Alice geeft zichzelf een cadeau voor haar verjaardag: haar debuutalbum. Alice Toen is nu 100 jaar. Tijd voor haar grote doorbraak als musicus. Ze houdt al jaren van muziek. Ooit is ze deel van een duo. Daarna heeft ze een glanzende carrière als actrice. In films. Op toneel en televisie. …

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op "Toestaan cookies" zodat je makkelijk op deze site kan surfen. Als je op deze site blijft zonder je cookie-instellingen te wijzigen of je klikt hier op "Accepteren" dan ga je akkoord met deze instellingen.

Sluiten