Bitch, denk ik als ik haar, met mijn vriendelijkste glimlach, een fijne avond wens en wegloop. Hoezo “Wij doen niet aan collectes”?!

Ik collecteer voor Natuurmonumenten; voor de insecten. Het gaat slecht met ze en zonder insecten geen leven. Dus hoe mooi is het om, rond etenstijd, daar een bijdrage aan te kunnen leveren?

Niet iedereen denkt er zo over…

Een gordijn dat een klein stukje opzij en weer snel terug wordt geschoven …  Mensen die mij vernietigend aankijken, de bel negeren en voor het raam blijven zitten. De sticker ‘NEE, geen collectes’. Even slikken en weer door …

Deurbellen van diverse pluimage, tot en met hele serenades bij ‘aanbellen‘. Of naast een voordeurbel ook een heuse ‘tuinbel’. Eetwalmen uit keukens. Allemaal dankzij onze insecten.

Bij opendoen variëren de eerste blikken van geïrriteerd en vijandig tot vriendelijk en dankbaar. En toch, de meesten waarderen mijn collecteren. Zelfs die mevrouw die, na een moeizame gang met haar rollator naar de voordeur, liever voor de thuiszorg had open gedaan dan voor mij. Mevrouw wilde zo graag haar steunkousen uit. Toch heeft ze nu de bijen gesteund.

Collecteren is wachten. Wachten tot er iemand open doet. Wachten of de huisgenoten het eens worden over een donatie. Wachten op gevonden geld. Bij al mijn wachten concludeer ik dat niet iedereen bereikt is door de ‘vtwonen-wooninspiratietips-voor-nooit-meer-rommel-in-de-gang’.

Kleingeld zoeken in portemonnees, tassen, jassen, broekzakken, de trap op naar spaarpotten van kinderen … Ik geef toe “Ja, inderdaad, kleingeld hebben mensen steeds minder in huis en een collecte-pinapparaat zou inderdaad veel handiger zijn”.

Intussen geldt: een beetje donateur heeft een altijd fijn gevuld ‘collectegelddoosje’, vlak bij de voordeur.

En wat doe ik als collectant als een donateur geld in de bus stopt? Kijken of niet? Vooral bij de opvallend vaak terugkerende uitspraak “Nou, alle kleine beetjes helpen, hè?” kan ik het niet-kijken moeilijk opbrengen … Wat ik ook zie, ik houd keurig mijn kaken op elkaar.

In onze rijke gemeente collecteer ik ook bij een eenzame flat met miniwoningen, voor mensen met zichtbaar weinig inkomen … Moet ik die ‘sloebers’ geld aftroggelen – voor onze insecten? Gênant maar hartverwarmend hoe gul juist zij doneren én mijn inzet hartelijk loven.

Van een collega-collectant, nu voor onze insecten, hoor ik dat collecteren voor de Hartstichting en het Kankerfonds meer oplevert: sympathie, ervaringsverhalen én briefgeld. Eens kijken wanneer we daarvoor mogen collecteren …

Collecteren – Doeneke wil ’t proberen!