Ik zoek tenoren. Piepjong hoeft niet. Good looking mag, maar hoeft ook al niet. Ik droom van een type Carlo Bergonzi. Ik zoek onder mijn mannelijke vrienden, bekenden en hun bekenden. Ons koor kampt met deze hoge-mannenstem-schaarste. Het is ook geen fijne vraag ‘ben jij een tenor?’. De vraag of iemand een basstem heeft, is een compliment. Maar tenor voelt als een belediging. Alsof ik hun mannelijkheid in twijfel trek. Of hun aantrekkelijkheid. ‘Ik een tenor? Ik ben minstens bariton en waarschijnlijk een bas’, hoor ik vaak.

Eén man die ik benader verwart een tenor zelfs met castraat. Lollig voor mij, lullig voor hem. Of ik misschien denk dat hij geen ballen meer heeft en daarom een hoge stem? Ik stel hem gerust. Zo’n castratie van jonge koorknapen gebeurt niet meer sinds 1900. Die vijver is wel zo’n beetje leeg nu. Vanaf dan zingen vrouwen de hoogste van vier koorstemmen: de sopraan en de alt. En mannen de tenor- en baspartij.

“Een tenor in een opera vertolkt vaak de held of de hunk”, probeer ik nog bij mijn targets. “Neem nou Luciano Pavarotti of Andrea Bocelli! Beiden tenor. En wat een hunk is die Luciano  – op jonge leeftijd. Een zalig lage bariton- of basstem heb je dus helemaal niet nodig!”. Hardnekkig dram ik door. Mijn missie slaagt niet.

Dan word ik toch zelf tenor? Als alt kom ik al best wel laag. Als ik oefen zing ik straks net zo zwoel en donker als Zarah Leander of Amy Winehouse … Helaas … nog niet elke koordirigent omarmt een vrouw als tenor. Dus huurt ons hobbykoor een conservatoriumstudent in voor deze klus. Deze tenor zingt met speels gemak en fleurt ons koor lekker op. Tegelijk zoek ik verder. Mannen. Hunks. En helden. Mannen die lekker durven galmen.

Vinden – Doeneke wil ‘t proberen!