Deze week komt ze vrij. Het laatste beeld van haar staat nog scherp op mijn netvlies. Ze draagt een grijze joggingbroek. Met een grote vlek van achteren. Roodbruin is die vlek. Ze is in gevangenschap dan. De aard van die vlek beangstigt mij.

En nu is ze terug vrij. Als één van vier jonge vrouwen staat ze op een soort van podium. Ze straalt. De drie andere meiden ook. Ze zien er gezond uit. Ik ben blij verbaasd.

Ze zien er niet uit als wrakken die uit deze gruwel komen. Ik zie opluchting en blijdschap bij deze dames. En zelfs iets van een dansje. Allemaal vlak nadat ze aan deze hartverscheurende ellende ontkomen. Ik weet dat het echt is. Ook al lijkt het net een film. Met hier vier acteurs. En die spelen dan extreem ongeloofwaardig.

Het is geen fictie. Wat ik zie is echt. Is dit het stockholm-syndroom in levende lijve? Ik weet het niet. Ik ben blij voor ze. Ik hoop dat ze een rol krijgen in een betere toekomst in de regio.

Daar samenleven ziet er opeens een stukje minder onmogelijk uit. Met deze vier sterke, blije, jonge vrouwen gloort er weer een sprankje hoop aan de horizon …

Vier – Doeneke wil ’t proberen!