In onze badjas – na ’t eerste rondje sauna – liggen we knus in de grote zachte kussens naast de open haard. We drinken een lekker warm drankje. En kijken naar alle glinsterende sterren en kerstballen in de kerstboom. Wat een weldadige kerstsfeer!

Mijn vriendin/juf vertelt over die laatste week op school. Die – plots door corona vervroegde – kerstvakantie geeft onrust. Bij de kinderen, ouders, meesters en juffen. Ze leest haar groep 3 Het meisje met de zwavelstokjes voor. Als zevenjarig schoolkind luister ik ook in zo’n klas naar dat sprookje van Hans Christian Andersen. Het voelt als gisteren.

En weer trekt er een ijskoude rilling over mijn rug. Dat vreselijk zielige kerstverhaal! Het loopt ellendig af. Subiet besluit ik – anno 1977 – dat ik dit gruwelverhaal nooit meer ga horen. Wat een rotsfeer! Ook nu – anno 2021 – stemt deze misère kinderen enorm triest. Wat leert een kind nou van dit meisje met die zwavelstokjes … en met verder he-le-maal niets dan bittere kou?!

Ook dat kerstverhaal van Charles Dickens, A Christmas Carol, trek ik als kind niet. Alweer zo’n akelig spookverhaal! Die gemene en hebberige Ebenezer Scrooge. En dat huiveringwekkende hongerige jongetje. Foetsie gezellige warme kerstsfeer! Het einde van die Carol haal ik nooit. Maar volgens – warme – vrienden mis ik iets. Zij zien de diepere lagen in deze beide meesterwerken.

Het meisje met de zwavelstokjes blijkt een prachtig sprookje van Anderson. Bomvol pure poëzie, warme filosofie en – lach plus traan – humor. Je haalt er troost en hoop uit. Als je het echt goed leest. Ik mis dus de essentie … Oh?

En Dickens beschrijft meesterlijk hoe de kou en die gevoelloze Scrooge in wezen één zijn. Troost en hoop is er zelfs voor die akelige Scrooge. “I am as light as a feather, I am as happy as an angel,” zegt hij als hij wakker wordt uit zijn tijdreis – anno 1843 – in de ‘time machine’. Die nare, gierige vent is opeens een gulle lieverd! Hoe prachtig is dat?

Oké. Ik blijf niet langer kinderachtig. Deze – met corona lange, stille, tweede – kerst herlees ik die beide kerstverhalen! Tóch. Ik laat me niet langer omver gruwelen. Ik ga voor diepere laagjes met tijdloze hoop.

Laagjes – Doeneke wil ‘t proberen!